روابط عمومی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی:
این دست شفابخش از هر انگشتش یک هنر می‌ریزد
سختی حرفه پرستاری، بی‌شک خستگی جسمی و روانی را توامان با هم به همراه دارد. تکلیف درد دست و پا بعد از فشار کاری که روشن است، اما برای برونرفت از چالش‌های ذهنی و کنترل استرس بالای این شغل، انجام فعالیت‌های سرگرم کننده انتخاب بسیاری از پرستاران دانشگاه است...
سختی حرفه پرستاری، بی‌شک خستگی جسمی و روانی را توامان با هم به همراه دارد. تکلیف درد دست و پا بعد از فشار کاری که روشن است، اما برای برونرفت از چالش‌های ذهنی و کنترل استرس بالای این شغل، انجام فعالیت‌های سرگرم کننده انتخاب بسیاری از پرستاران دانشگاه است.
به گزارش روابط عمومی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، تا به حال پیش آمده ناچار باشید نزدیک‌ترین اعضای خانواده خود را در شرایط حساس تنها بگذارید تا از دردمندی مراقبت کنید، به علت شیفت کاری از جمع گرم دوستانتان دور باشید، دست از مراقبت فرزند بیمارتان بکشید تا به بیمار دیگری رسیدگی کنید یا حتی بین ادای وظیفه و سفر آخر هفته، اولی را انتخاب کنید؟
تمامی شغل‌ها سختی مختص به خود را دارند و برای ما بسیار پیش آمده که کاری از دور به نظرمان ساده بیاید ولی وقتی خودمان مشغول شدیم، به سختی‌های عجیب و غریب آن پی بردیم. در فکر عموم مردم سختی با خستگی جسمی معنا پیدا می‌کند، اما پرستاری از جمله شغل‌هایی است که شاید به جرات بتوان گفت خستگی روانی به مراتب بیشتری نسبت به خستگی جسمی به همراه دارد و در پی آن یک استراحت ساده، افراد شاغل در این حرفه را آن طور که باید برای روز کاری بعدی آماده نمی‌کند.
حالا تمام این فاکتورها را در کنار مشکلات و مسائلی که هر فرد در زندگی شخصی‌اش ممکن است با آن دست و پنجه نرم کند، قرار دهید. سخت است، همه خیلی خوب می‌دانیم که روزها و ساعت‌ها برای پرستاران سخت سپری می‌شود. دل کندن از دنیا و همدل بیماران شدن کار هرکسی نیست عشق می‌خواهد، آزادگی، قلب صبور و از همه مهمتر انگیزه و انرژی می‌خواهد.
ورزش، هنر، فعالیت‌های اجتماعی و فرهنگی؛ راه حل برخی از اعضای جامعه پرستاری در مقابله با این فشارها و تلاش برای سرپا ماندن، حفظ روحیه و توان خدمت کردن است. سارا ساعی‌فر، پرستار بیمارستان کودکان مفید، یک ماهی است با هنر نقاشی روی شیشه خود را سرگرم می‌کند.
او می‌گوید: « از کودکی به هنر علاقه زیادی داشتم، استعدادش را هم داشتم، همین هنر نقاشی روی شیشه را خودم یاد گرفتم. حس کردم هر از چندگاهی با شغلی که دارم باید مشغول کاری شوم که ذهنم را آزاد کند.»
سارا قرار است به همین زودی‌ها به سراغ نقاشی روی سفال هم برود: «به خاطر حجم درس‌هایم نتوانستم کلاس بروم، اما به کمک ویدیوهای آموزشی در شبکه‌های اجتماعی با ابزارها و هنر طراحی، ویترای و نقاشی روی شیشه آشنا شدم و فعالیتم را آغاز کردم.»
به گفته سارا با تمام خستگی‌ها و مشغله‌های زندگی متاهلی، هنر توانسته است تا حدودی او را سرگرم و ذهنش را آرام کند.
اما فقط هنر نیست که انتخاب این قشر از خادمان بهداشت و درمان است، پرستاران زیادی هستند که نه تنها حضورشان در بدنه آموزش، پژوهش و بالین برای دانشگاه افتخار است، بلکه با فعالیت‌های ورزشی، پرچم دانشگاه را همیشه بالا نگه می‌دارند.
دکتر فریبا بلورچی دانشیار دانشگاه، داور کشوری تنیس روی میز و رابط ورزشی دانشگاه، مقام آور این ورزش در سطح دانشگاهی و ملی است. وی بالغ بر ۳۰ سال است که عضو هیئت علمی دانشگاه است و علاوه بر ارایه خدمات بالینی و آموزش پرستاری در دانشکده پرستاری و مامایی، مدال های بسیاری نیز به ارمغان آورده است.
وی از دوران دبستان تنیس روی میز را شروع کرده و در حال حاضر ۲ تا سه روز در هفته تمرینات باشگاهی دارد. دکتر بلورچی معتقد است با توجه به سختی حرفه پرستاری، افراد نیاز دارند برای آرامش فکری و ذهنی خود فعالیت‌های خارج از حیطه کاری خود را در پیش بگیرند: «ورزش یکی از حوزه‌هایی است که بسیار به ارتقای سلامت جسمی، روحی، روانی، ذهنی و معنوی کمک می‌کند وپرستاران یکی از قشرهایی هستند که نیاز دارند در خارج از ساعات کاری برای حفظ و ارتقای سلامت خود زمانی را اختصاص دهند.»
کارشناس ارشد آموزش پرستاری، کارشناس ارشد آموزش پزشکی و دکترای تخصصی پرستاری، با حضور فعال در عرصه فعالیت‌های ورزشی، کاپیتانی و هدایت تیم تنیس روی میز دانشگاه را نیز بر عهده دارد.
پرستار بیمارستان امام حسین (ع) هم افزایش اعتماد به نفس و تمرکز و کاهش استرس را به فواید ورزش اضافه می‌کند.
مجتبی عزیزی دارنده گواهینامه خلبانی پاراگلایدر، خستگی دو شیفت کاری در روز را با ورزش از تن خود در می‌کند. وی پس از گذراندن دوره یک ساله در این رشته ورزشی آموزش دید و پس از یک روز تمام در هفته را به انجام آن به عنوان سرگرمی پرداخت.
پرستار هوشبری بیمارستان امام حسین(ع) می‌گوید:« با وجود تمام مخاطرات جانی ورزش پاراگلایدر، تصمیم گرفتم استرس ناشی از کار پرستاری را که در بخش هوشبری این استرس به مراتب بیشتر هم هست، با این سرگرمی کنترل کنم. از سوی دیگر ما به عنوان عضوی از بدنه بهداشت و درمان همیشه به بیماران خود توجه به سبک زندگی سالم را توصیه می‌کنیم، پس لازم است خودمان نیز به عنوان الگوی مردم این رفتار را در زندگی نهادینه کنیم.»
عزیزی تا پیش از کرونا به صورت جدی پرواز با پاراگلایدر را دنبال می‌کرد و با شیوع همه‌گیری، کمتر به سراغ این سرگرمی رفت، اما کوهنوردی را پس از ۱۶ سال تجربه و فتح قله‌های متعدد، رها نکرد و اکنون نیز که متاهل است، همواره ورزش پای ثابت برنامه‌های هفتگی خانواده اوست.
به گفته وی شادابی و هیجان ناشی از ورزش در بازدهی کاری او تاثیر بسزایی دارد و هیچ‌گاه زندگی بدون تحرک را نمی‌تواند تصور کند. پرستار هوشبری دانشگاه به صورت داوطلبانه در زمینه واکسیناسیون کرونا نیز فعالیت داشته و معتقد است بدن سالم و پرنشاط و به دنبال آن فکر و ذهن سالم، توان همراهی با مردم را هم مضاعف می‌کند.
اما چه خوشایند است بنا به شرایط خانوادگی، از کودکی در محیطی باشید که به ناچار مهارتی را بیاموزید و بعد از مدتی بر حسب علاقه آن مهارت را ادامه دهید و همان مهارت همدم برونرفت از سختی کارتان باشد. یکی از پرستاران بخش مراقبت ویژه نوزادان بیمارستان مفید، زاده کویر است و به دنبال سنتی که در خانواده و شهر محل زندگی‌شان حاکم بوده، از کودکی به هنر قالی بافی مشغول است.
زینب باقری که از ۸ سالگی به عنوان شاگرد مشغول به بافتن قالی شد و در ۱۰ سالگی با آموزش‌های مادر خود نقشه خوانی را فراگرفت و پس از آن خودبه تنهایی به بافتن قالی مشغول شد، تاکنون یکی از مهمترین دغدغه‌های زندگی شخصی‌اش حفظ حال و هوای این فرهنگ در محیط خانواده بوده است.
زندگی در پایتخت او را از دار قالی خود دور کرده، اما با تجهیز منزل خاله‌اش و همراهی با او، ۲ روز در هفته در همان فضا قرار می‌گیرد تا کمی از دنیای پر مسئولیت و پر دغدغه کاری خود دور بماند.
پرستار بیمارستان مفید ادامه می‌دهد: «در دورانی که به تحصیل مشغول بودم، قالی بافی را کنار گذاشتم، اما باشروع کار و زندگی متاهلی دوباره مشغول بافتن شدم. در کودکی قالی بافی جزوی از زندگی‌مان بود و الان اصلی است که برای حفظ آن تلاش می‌کنم و به آن عرق دارم. بعد از خدمت در بالین بیمار، وقتی وارد دنیای پر از نقش و نگار، گل و درخت، پرنده و لچک و ترنج قالی می‌شوم، خستگی‌ام درمی‌رود و تمرکزم برای یک روز کاری دیگر بیشتر می‌شود.»
«دختر ۹ ساله‌ام چند وقت پیش برای اولین بار پشت دار نشست و به قدری ذوق داشت که مطمئنم به زودی از من درخواست می‌کند این هنر را به او بیاموزم. به قدرت این هنر برای تمرکز حواس و کاهش اضطراب، فارغ از اینکه برای من حکم فعالیتی نوستالژی دارد و من را به دوران کودکی‌ام می‌برد، شک ندارم.»
وی صحبت خود را با درخواستی از دانشگاه به پایان می‌رساند: اگر سازمان‌ها به ویژه دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی که علاوه بر آموزش در حوزه بهداشت و درمان هم فعالیت دارد و نیرو تربیت می‌کند، برای فعالیت فوق برنامه کارکنان خود برنامه‌ریزی کند، بازدهی در بدنه خدمت‌رسانی به مراتب بیشتر می‌شود. کلاس‌های متنوعی را بر اساس تقاضا و علاقه کادر شاغل در نظر بگیرد و حتی در زمینه آموزش دانش از پرسنل استفاده کند. این فعالیت‌ها آمادگی ذهنی و جسمی کارکنان را بالا کی‌برد. پرستاران از جمله افرادی هستند که به این قبیل برنامه‌ها نیاز دارند.
توانایی گذر از لحظه‌ها و روزهای طاقت فرسا و تاب‌آوری برای اقشاری که در حوزه‌های سخت مشغول به کار هستند، شاید به نوعی مهارت به شمار آید. هر پرستار فارغ از مسئولیت و وظیفه رسیدگی به سلامت انسان‌های دردمند، همچون همه ما، بار مسائل شخصی و خانوادگی را نیز بر دوش می‌کشد. هنر و ورزش یا هر فعالیتی که در آن استعداد دارند، می‌تواند راهی برای خارج شدن، هرچند موقت، از دنیای پر از استرس شغل شریف پرستاری باشد و بی شک سلامت روان و جسم آنها، در حفظ آرامش و روند درمان بیماران هم نقش مهمی ایفا می‌کند.