بیمارستان شهدای گمنام

یکم شهریور و زادروز حکیم نامور ایران زمین -بوعلی سینای بزرگ-در تقویم ایران به درستی روز پزشک نامگذاری شده است.ضمن تبریک این روز به همه پزشکان راستکار این مرز و بوم، رستگاری و عافیت در جسم و جان را برای همه این عزیزان از درگاه حق آرزو مینماییم.

به همین مناسبت روز شنبه سوم شهریور با حضور دکتر "سید مجتبی  میرهاشمی"-رئیس بیمارستان شهدای گمنام-و جمعی از پزشکان بیمارستان از زحمات و خدمات کادر پزشکی بیمارستان تقدیرگردید.

در ذیل مطلبی برگرفته از پایگاه اطلاع رسانی حوزه در خصوص فضیلت خدمت به مردم را به همین مناسبت میاورییم:

خدمت به دیگران، خدمت به خود است

احسان در حق دیگران، پیش از هر چیز، موجب آبیاری مزرعه دل صاحب احسان می شود و عطش درونی او را فرو می نشاند و او را کامیاب هر دو جهان می سازد. قرآن کریم می فرماید: «اگر احسان کردید، [در واقع]، در حق خود خوبی کرده اید». (اسراء: 7)

سعدی در این باره، حکایتی این چنین نقل می کند که:

شخصی خاری از پای یتیمی درآورد. در شب آن روز، کسی به نام «صدْر خجند» وی را به خواب می بیند که در روح و ریحان بهشتی غرق در سرور و شادی است و با خویش می گوید: «با درآوردن خاری از پای یتیمی، چه گل ها بر من دمید!».

یکی خار پای یتیمی بکند	به خواب اندرش دید صدر خجند
همی گفت و در روضه ها می چمید	کز آن خار بر من چه گل ها دمید

شکسپیر نیز می گوید:

رحم آوردن به دیگران، چون باران رحمت است که از آسمان بر زمین می بارد و دو چندان باعث خیر و برکت است؛ زیرا هم شخص دارای رحمت را سعادت می بخشد و هم گیرنده رحمت را به خیر و برکت می رساند.

خدمت به خلق، راهی به سوی شادمانی و نشاط

گرچه رشد روزافزون صنعت و تکنولوژی، آسایش مادی و جسمی بسیاری به همراه داشته است، آفت های مهمی نیز پدید آورده است که از آن جمله، به فراموشی سپردن «حس خدمت به خلق» است.

در حقیقت، در آدمی حس و عاطفه ای ستودنی نسبت به احسان در حق انسان ها وجود دارد که مانند دیگر عواطف، نیازمند ارضاست و بی گمان، در صورت ناکامی آدمی در این امر، ناخواسته و پنهانی، افسردگی و اندوه دامن وجودش را فرا خواهد گرفت.

حاصل سخن آنکه، از ریشه های افسردگی بشر قرن حاضر، اندیشیدن به منفعت های شخصی و وانهادن خدمت به هم نوعان است و برای آنان که جهت ایجاد شادمانی و نشاط حقیقی در میان انسان ها نظریه هایی ارائه می کنند، به یقین از بهترین آنها، نظریه «خدمت به خلق» خواهد بود:

شود جهان لب پر خنده ای اگر مردم

کنند دست یکی در گره گشایی هم (صائب تبریزی)